Roversmountains

Omdat de waarde van informatie nu eenmaal daalt naarmate ze ouder wordt, werd er een volledige update gedaan van alle links op Roversmountains. Bovendien werden er links toegevoegd om de pagina’s interactiever te maken.
Prijzen werden ook geactualiseerd voor zover die online beschikbaar waren. Indien ze niet meer representatief waren, werden ze verwijderd. Voor overnachtingsmogelijkheden, die niet meer actief waren, werd er een alternatief gezocht.

Wie ooit al eens trachtte om na aankomst aan een berghut het thuisfront telefonisch te contacteren, kent het probleem: geen netwerk. In het beste geval lukt het vanaf een nabij gelegen bergpas of heuveltje. En als het al niet lukt om simpelweg te bellen, waarvoor je slecht één zendmast nodig hebt, waarom denk je dan dat het in geval van nood zal lukken om te navigeren met diezelfde smartphone?

Om te navigeren heb je namelijk meer dan G2 nodig en ook nog signalen van meerdere zendmasten. Om geen signaal van 3 of meer satellieten te ontvangen moet je al in een erg nauwe vallei of canyon zitten en dan nog zal het toestel zijn best doen om jouw positie zo goed mogelijk te bepalen aan de hand van jouw laatste positie waar minstens 3 satellieten binnen het ontvangstbereik van jouw echte GPS waren.

Toegeven: je moet investeren in de aankoop een bijkomend toestel en tijd investeren in het leren omgaan met het toestel en de bijbehorende applicatie. en in tegenstelling tot de gemiddelde smartphone app, die intuïtief is, zal dit leerproces tijd kosten. Een aandachtsspanne van meer dan 30 seconden om deze handleiding te doorworstelen, is absoluut noodzakelijk. Denk eerder in termen van uren.

Om die drempel toch wat te verlagen, heb ik een basishandleiding Garmin BaseCamp GPS gemaakt, waarin vertrokken wordt van een bestaande tracklog. Een tweede Case Study gaat uit van een summiere beschrijving van een tocht, en hoe je met deze beperkte informatie toch een tracklog kan opbouwen op basis van kwalitatief digitaal kaartmateriaal. In dit geval betreft het de informatie inzake een op de HA website aangeboden ervaringstocht, waarvan de inschrijving is afgesloten.

Deze laatste betreft een zuiver theoretische denkoefening, die geen enkele evaluatie inhoudt van typisch Scandinavische gevaren op het terrein, waaronder het doorwaden van rivieren en navigatie buiten paden. Deze vaardigheden kan je het snelst en het best aanleren binnen het kader van een dergelijke ervaringstocht.

Veel studieplezier! Het eindresultaat heeft een absolute meerwaarde voor jouw veiligheid en die van wie je lief is!

P.S.: Garmin heeft inzake hardware een feitelijke monopolie inzake off-road GPS-navigatie. Daar valt niet onderuit te komen, maar er bestaat zeer goed Open Street Map kaartmateriaal, waardoor je dat alvast niet meer hoeft aan te kopen bij Garmin.

Na 2 gezinstochten in Oostenrijk, was er een vraag om verandering van (wandel)omgeving bij de gezinsleden. En gezien ik reeds lang mijn tochtgenoot op mijn doorsteek van de Pyreneeën terug wou opzoeken, werd dit de Carros de Foc.

Een groot voordeel van de Carros de Foc is de dichtheid van het netwerk van hutten, naar Pyrenese normen. Belangrijkste nadeel blijft de prijs van de overnachtingen en de maaltijden. Bovendien staan onze Catalaanse vrienden geen kortingen toe, behalve voor leden van hun eigen verenigingen. Vandaar dat er gekozen is voor een verkorte versie van de tocht, om de prijs van de vakantie toch enigszins binnen de aanvaardbare normen te houden.

Wie beperkte ervaring heeft of met kinderen onderweg is, houdt best rekening met de opmerkingen in verband met één etappe en hoe die eventueel te vermijden. Het volledige verslag vind je terug via deze link.

Onder deze titel verscheen in De Standaard Magazine van zaterdag 21 januari 2023 (https://www.standaard.be/cnt/dmf20230117_95974683) een artikel van Dick van Eijk dat oorspronkelijk in het Nederlandse NRC gepubliceerd was.

En gezien ik zelf een redelijk palmares heb in de zoektocht naar eenzaamheid, was mijn interesse onmiddellijk gewekt. Alleen is het artikel eerder bedoeld als literatuur of smaakmakertje dan als een handleiding om een dergelijke tocht aan te pakken. Daarvoor is het artikel eerder vaag in zijn details.

Maar dankzij de hedendaagse digitale kaarten kun je toch met een beperkt aantal aanduidingen de betrokken plaats effectief terugvinden op de kaart. Ik heb er toch nog eventjes de papieren kaart Sarek BD10 moeten bijhalen om de juiste berg terug te vinden, namelijk de Oarjep Rissajavrre. De berg ligt op 6km van de Duottarstuga langs de Padjelantaleden (https://roversmountains.com/padjelantaleden-2/), en is dus ook langs dit pad het gemakkelijkste te bereiken. Indien je dat wens loop je eigenlijk maar de laatste 8,5km over padloos terrein.

De rest van de toch kan je via het Padjelantaleden lopen. De auteur koos voor een vertrek vanuit het Noorse Sulitjelma, waardoor je een uitloper van het Nordkalottleden dient te volgen, maar ook die is gemarkeerd, maar als pad iets ruiger dan het Padjelantaleden.

Vanuit Sulitjelma loop je richting Ny-Sulitjelma Fjellstue naar de Sorjushytta, waarbij je een hoogte van 1000m overschrijdt en mogelijks te maken krijgt met eeuwige sneeuw. Vervolgens dwars je vlak voor de grens een rivier via een brug, op weg naar de Zweedse onbemande Sarjasjaure Fjällstuga. 5km verder bereik je de bemande Staddajakk Fjällstuga. Vervolgens loop je in noordelijke richting tot aan het Staloluokta Fjällstation, alwaar je je voorraden kan aanvullen. Na je inkopen, keer je terug naar de splitsing van paden, om vandaar in westelijke richting verder te lopen tot de Duottarstuga. Aan het laatste wad voor de hut, ga je naar links en volg je de oever van het gelijknamige meer tot het einde ervan. Je vervolgt in dezelfde richting en stijgt tot aan het Rissajavrre (meer), waarna je de oever volgt in west,elijke richting tot aan het kleinere Lulep Rissajavrre, om vanaf hier de berg Oarjep Rissajavrre te beklimmen. De meest eenzame plek zou zich ter hoogte van een uitgedroogd meertje tussen de twee toppen bevinden. Dat er geen enkel teken van menselijke aanwezigheid zou zijn, vind ik op zijn zachts gezegd een literaire vrijheid. Nergens wordt er melding gemaakt van de aanwezigheid van het rendierhek, en daar kan je heus niet naast kijken. Je moet er zelfs overheen of onderdoor!

Dus theoretisch kan het wel waar zijn dat dat daar de meest eenzame plek van Europa is, maar ze is niet ontdaan tekens van menselijke aanwezigheid. Als je het geluk hebt om daar te zijn, bij mooi weer met open hemel, is het waarschijnlijk wel een mooie uitzichtberg.

Ook de voorgestelde terugkeerroute is niet de meest eenvoudige (paarse lijn)! Terugkeren naar de Duottarstuga en vandaar langs de Padjelantaleden (gele lijn) naar Kvikkjokk lopen is dat wel.

In februari begon ik aan de planning van een eerste gezinsbergtocht met de coronamaatregelen van 2021 in het achterhoofd. We zijn nu zomer 2022 en alle coronamaatregelen blijken achterhaald. De hutten zitten weer vol als vanouds.

Ik heb gekozen voor bekend terrein, zijnde de Stubai Hôhenweg. Ik heb mijn planning aangepast en ook een deel van de gewoontes van een oude bergrot.

We gaan met de kabelbaan omhoog naar de Dresdner Hütte. We lopen in, door wat normaal een dagtocht is op te splitsen in 2 halve dagtochten. Pas de vierde dag gaan we voluit!

En om toch een beetje ingelopen te zijn, plannen we een vierdaagse in de Ardennen. Niet “The hard way” met overnachtingen op bivak, maar met drie overnachtingen op hotel. The luxury version of Entre Lesse et Lomme.

Het aangepaste verslag van de Stubai Höhenweg vind je terug op zijn vertrouwde plaats.

Het nieuwe verlag van Entre Lesse et Lomme vind je terug onder Andere Wandelbestemmingen.

En ja, de gletsjers smelten verder af. Daar waar 12 jaar geleden toen nog “eeuwige” sneeuw lag, is die nu verdwenen.

Zorg goed voor jezelf en je geliefden. En zorg goed voor de natuur. Tegenwoordig is dat zelfs goed voor je portemonnee.

Groetjes,

RoVer

In het september nummer van de Reiskrant vind je een artikel over Via Ferrata: Hoe begin je eraan. In het december nummer vind je een verslag van mijn herbezoek aan de Berliner Höhenweg in het Zillertal in Oostenrijk, 15 jaar na de eerste keer. Ook het verslag van de Berliner Höhenweg op deze site, werd geactualiseerd naar de huidige stand van zaken, inclusief de coronamaatregelen op het ogenblik van de tocht.

In praktijk blijft he top dit ogenblik heel moeilijk om mijn soort tochten, waarbij je in principe elke nacht in een ander bed slaapt, georganiseerd te krijgen. Elke nacht in een ander bed is theoretisch gezien niet zeer corona-safe, en dus is het afwachten hoe resistent ik zelf ben en hoe de vaccinatiegraad evolueert in mijn favoriete reisbestemmingen. Ook het feit dat ik vaak op de grens tussen 2 landen loop, maakt de zaak niet eenvoudiger, omdat je dan rekening moet houden met de maatregelen in 2 of meer landen.

Ik blijf hopen, ik blijf dromen van de wereld zoals die was voor corona zijn intrede deed. Voor de Euro-reiziger lijkt die toekomst nog enigszins nabij. Voor de wereldreiziger lijkt die nog heel veraf, gezien de vaccinatiegraad op wereldschaal, maar vooral in de armere landen.

Veel leesplezier, en blijf dromen…

RoVer

In een jaar waarin er ogenschijnlijk weinig kansen tot reizen waren, gingen mensen ook niet op zoek naar informatie over reizen. En dat fenomeen reflecteert zich in de statistieken van Roversmountains in 2020. Gezien ikzelf niet kon reizen, kon ik ook niet veel nieuws publiceren. En net als iedereen zit ik te wachten op het ogenblik dat dit weer wel zal kunnen zoals voorheen. Dromen en beginnen met plannen is nooit verboden. Mentaal escapisme. Goed voor de geest! 😉

De eerste vraag die je jezelf moet stellen bij de aankoop van een kampeerkookvuurtje is: waarvoor moet het dienen?

Meestal start je dan met de gedachte dat het alles moet kunnen in alle omstandigheden en eindig je met een allesbrander. Alleen zijn die duur, zwaar en technisch complex, waardoor ze ook meer onderhoud vragen. En dus moet je jezelf de vraag stellen: “Heb ik die extra mogelijkheden echt nodig?” En vooral: “Welke brandstof is er vlot verkrijgbaar in de regio die ik wil bereizen?”

Kamperen associeer ik persoonlijk meestal met Scandinavië. Historisch gezien was de meest gebruikte en dus vlotst verkrijgbare brandstof aldaar brandalcohol. Alleen is Primus (Zweden) erin geslaagd om gas als brandstof meer naar de voorgrond te brengen. Reclame en afspraken met de verschillende bergsportverenigingen om die brandstof te gaan verdelen via hun hutten met bevoorrading zal daar niet vreemd aan zijn. Alleen is de afvalberg van achtergelaten gaspatronen op het terrein opvallend aanwezig.

Een bijkomend probleem met gas is het kookpunt van de brandstof. Bij butaan ligt rond het vriespunt , waardoor dit gas  onbruikbaar wordt bij koude temperaturen. Bij Isobutaan ligt dat op -11,7° en bij  propaan is dit -42°C. Bij Primus verkoopt men daarom 3 soorten gas met een verschillende samenstelling, namelijk:

1. Power: het allround gas (isobutaan en propaan) met een gebruiksmarge van -15°C tot +25°C.
2. Summer: het zomer gas (butaan en propaan) met een gebruiksmarge van +15°C tot +40°C.
3. Winter: het winter gas (isobutaan en propaan) met een gebruiksmarge van -22°C tot +10°C.

Wie de prestaties van zijn gasbrander in winterse condities wil verbeteren kiest best voor een model waarbij de gaspatroon omgekeerd kan geplaatst worden, omdat dit gunstig is voor de  “verdamping” van het gas bij koude temperaturen.

Persoonlijk verkies ik nog steeds alcohol. Waarom?

Een gaspatroon koop je steeds vol en moet je dus ook vol meedragen bij de start van je tocht. Je kan tegenwoordig gaspatronen van 100, 230 en 450gr kopen. Alleen moet je daar respectievelijk  100,  160 en 200gr aan verpakkingsmateriaal bijrekenen. Bovendien kost de kleinste verpakking uiteraard verhoudingsgewijs het duurst, namelijk: 4,95€ voor 100gr, 5,95€ voor 230gr en 8,95€ voor 450gr. Je kleinste verpakking is dus 2,5 keer zo duur als je grootste.

Volgens Primus stemt hun gasfles van 450 gr + 200 gr verpakkingsmateriaal, qua calorisch vermogen, overeen met 1L brandalcohol (800gr + verpakking). Een liter brandalcohol kost 4,95€. De goedkoopste en dus grootste gaspatroon kost 8,95€ of bijna het dubbele bij een gelijk calorisch vermogen. Het wintergas van Primus is nog eens dubbel zo duur als het normale “Power Gas”, zijnde 9,95€ voor 230gr.

Alcohol kan je perfect doseren en in een aangepast klein plastic flesje gieten. Het argument dat alcohol een lage calorische waarde heeft is theoretisch juist, maar in praktijk onzin bij 3-seizoensgebruik, gezien je om een gevriesdroogde maaltijd op te warmen echt niet veel brandstof nodig heb, namelijk: 35ml ’s avonds voor een volle portie, 25ml ’s ochtends voor een halve portie. Voor een achtdaagse tocht kom je dus toe met een halve liter brandalcohol, wanneer je de brander uitsluitend gebruikt voor het klaarmaken van ontbijt en avondmaal. Wie graag supplementaire warme drank drinkt, moet extra brandstof daarvoor meenemen.

Naast persoonlijke voorkeuren wordt het brandstofverbruik van jouw brander vooral bepaald door de windschermen. Wie dus uitsluitend kijkt naar het gewicht van de brander zelf, zal misschien wel een lichte brander hebben, maar een groter verbruik aan brandstof. Het gebruik van een pot met een vlamverdeler doet de brandduur met de helft toenemen bij een gelijke hoeveelheid brandstof. Een dergelijke systeembrander is dus 1/3 efficiënter dan een conventionele brander, omdat hij de vlam beter concentreert en de verliezen door wind vermindert. Ook een smalle hoge pot verhoogt de efficiëntie, omdat ook hierdoor de vlam geconcentreerd wordt.

Indien je een langere tocht plant en een metalen of grote plastic brandstoffles meeneemt, dien je de brandstof bij voorkeur op te trekken uit de fles met een 50ml injectiespuit,  zonder naald verkrijgbaar in de apotheek, in combinatie met een plastic slangetje dat voldoende lang is voor de gebruikte brandstoffles. Bij flessen tot een halve liter met brede hals kan je het slangetje aan de injectiespuit ook al thuislaten

Bij kleinere plastic flesjes kan je maatstreepjes aanbrengen op de buitenzijden, waardoor je de doseerspuit thuis kan laten. Op zicht je verbruik schatten is geen optie, want dan verspil/verbruik je vooral meer brandstof. Het gewicht aan verspilde brandstof zal hoger zijn dan het gewicht van de injectiespuit (50gr).

Een tweede argument pro brandalcohol is de stabiliteit van de verbranding. Wie in een regenrijk gebied kampeert, kookt al eens in de voortent en dan wil je wel een toestel dat niet te veel verrassingen oplevert. Bij gas moet je eerst het gas laten lopen en vervolgens ontsteken, wat altijd een kleine “steekvlam” oplevert. Dit probleem verergert alleen maar bij multi-fuel branders, omdat je daar te maken hebt met een voorverwarming van de brandstof en een variabele druk in de brandstoffles. Brandalcohol moet je bij temperaturen beneden de 12°C ook voorverwarmen met je lucifer, maar dat levert nooit onverwachte reacties op. Voor wie echt aan winterkamperen wil doen met een  brandalcohol vuurtje, heeft Trangia een systeem met voorverwarming ontwikkeld, waarbij er een rond metalen potje onder de klassieke Trangia brander geklikt wordt. Daarin worden een paar druppels brandalcohol gedaan, die ontstoken wordt voor de hoofdbrander ontstoken wordt. Dit systeem verwarmt de bodem van de hoofdbrander op, waardoor de verdamping van alcohol bewerkstelligd wordt en de volle werking van de hoofdbrander versneld wordt. Weet echter dat het tot -10°C ook zonder kan, door de brandende lucifer gewoon in het potje met brandalcohol te laten vallen, waardoor de lucifer als een soort tijdelijke wiek werkt, tot de volledige verbranding gestart is.

Een alcoholbrander vind je niet meer in de reguliere buitensportzaken, maar enkel nog via internetwinkels als www.campz.be, www.mounteqshop.be & www.trekkinn.com  (waarschijnlijk te goed, te goedkoop en te weinig reserveonderdelen nodig ;-)). Na 25 jaar ben ik wel overgeschakeld van een traditionele Trangia op een modernere Esbit CS985H-EX (310gr) met vlamverdeler onderaan de pot. Hij is sneller en lichter dan de Trangia. Voor buitengebruik maak je best 2 windschermpjes uit de zijwand van 330ml drankblikken. Die wegen zo goed als niets en passen perfect in de brandervoet. Spijtig genoeg wordt het model met vlamverdeler niet meer gemaakt en is enkel nog een model zonder verkrijgbaar. (Patent geschonden van een ander merk?)

Methanol brandt zuiverder dan de ethanol, maar is giftig. In Scandinavië is enkel ethanol verkrijgbaar, waarvan het gebruik wel resulteert in zwartgeblakerde potten. Een beetje water toevoegen zou enig soelaas moeten brengen terzake, maar is niet zaligmakend.

Enkel wie sneeuw moet smelten voor zijn drinkwaterproductie heeft nood aan een brander met een hoog calorisch vermogen.

Verder het eten van gevriesdroogde maaltijden, gebruik ik enkel nog een plooibare lepel, die in mijn compacte kookpotje past.

Samengevat wint brandalcohol het van gas, zowel op vlak van de aankoopprijs van het toestel als op de aankoopprijs van de brandstof. Ook qua veiligheid en betrouwbaarheid wint brandalcohol het. Enkel wie een groter calorisch vermogen nodig heeft of brandalcohol niet vlot denkt te kunnen vinden op zijn bestemming moet uitkijken naar een andere brandstof.

Smakelijk.

P.s.:

Wie het Duits machtig is, vindt hier een verzameling van tests van verschillende toestellen.

In het Frans kan dit hier in beperktere mate.

Het goedkoopste compacte eenpersoonssysteem op gas wordt op dit ogenblik aangeboden door het Duitse LACD.

Gezien, ten gevolge van Corona, de meeste exotische en tegenwoordig zelfs veel populaire nabije bestemmingen off-limits zijn voor niet noodzakelijke verplaatsingen, is het voor een blad als de Reiskrant ook wat zoeken buiten hun comfortzone, namelijk vlakbij, of toch relatief vlakbij.

Roversmountains is steeds op zoek gegaan naar maximaal avontuur op zo kort mogelijke afstand van huis, wat in deze tijden handig is. In de uitgave van de Reiskrant van juni 2019, werd reeds een overzicht geboden van de mogelijkheden in Scandinavië, qua wandelen en kanovaren.

In de meest recente uitgave van de Reiskrant (september 2020) komen de alpendoorsteken aan bod, beginnend met de drie meest populaire: München – Venetie, E5: Oberstdorf -Verona en de GTA:  Grande Traversata delle Alpi (Noord & Zuid). En als kers op de taart; een door Corona nog lopend project: Wenen – Nice (Wenen – Rosenbach, Rosenbach – Merano, Merano – Biasca & Biasca – Val d’Aosta)

Voor de volgers van deze site zal er niet veel nieuws in staan, maar mogelijks vinden nieuwe bezoekers hun weg naar deze site, dankzij deze publicatie in de Reiskrant. We heten hen dan ook van harte welkom. Veel inspiratie en hopelijk veel reisgenot gedurende de volgende zomer. Een goede voorbereiding start reeds in de winter!!! 😉

RoVer

Op 12 februari 2020 nam ik het vliegtuig naar Alicante, niet om zoals de meerderheid van de passagiers in Benidorm op het strand te gaan liggen, maar om er de Camino del Sureste aan te vatten.

Later bleek dat op die dag de eerste Covid-19 dode te betreuren viel aan de Spaanse Costa. Eén maand ben ik door het Spaanse binnenland gereisd, zonder enig bewustzijn op te merken inzake de gevaren van Covid-19.

Op 11 maart 2020 ben ik met de bus vanuit Benavente naar Madrid gereisd. Ik heb de metro naar de luchthaven genomen en vervolgens het vliegtuig naar Brussel. Een vliegtuig vol met Spanjaarden, die op dat ogenblik al beter in hun land gebleven waren. Maar op dat ogenblik was er ook bij de landing in Zaventem nog zo goed als geen enkel bewustzijn inzake de gevaren van Covid-19 merkbaar.

Op 12 maart heb ik mijn arts een bericht gestuurd via WhatsApp, met de vraag of hij kon langskomen voor een diagnose. Hij is 2 dagen later langsgekomen en heeft mij 14 dagen thuis gezet.

Na 2 maanden heb ik het gevoel dat ik vrij ben van zowat alle gevolgen…

Maar ik mag mijzelf gelukkig prijzen… Geen ziekenhuis, en vooral… ik kan het nog navertellen.

En gezien ik veel tijd had om in mijn “kot” te blijven, had ik ook veel tijd om aan mijn reisverslag te werken…

Het is een verslag in de gebruikelijke stijl…

Camino del Sureste/de Levante dus…  Een Camino voor ervaren pelgrims…

Het is niet de meest aantrekkelijke Camino, want landschappelijk is hij wat monotoon. Maar vooral: zonder kennis van Spaans kan je hier niet terecht.

Gezien hij vooral in de periode waarin ik hem deed absoluut weinig belopen is, moet je zelf contact opnemen met de verantwoordelijken van de Albergue’s om je komst aan te kondigen. Meestal is dat vrij vlot verlopen via WhatsApp. Maar soms vraagt het wat geduld en wat doorzettingsvermogen. Een vooral, een beetje kennis van het Spaans is onontbeerlijk. En indien zowat alles tegengaat, kan je nog steeds rekenen op de plaatselijke politie. Ze vinden altijd wel een oplossing… 😉

Naar de toekomst toe, staan ook al mijn reisplannen “on hold”, vermoedelijk tot er een vaccin is tegen Covid-19.

Zorg goed voor jezelf en je naasten…

RoVer